Αδερφή ή Φεράρι; Ένα μάθημα αυτοεκτίμησης

Γιατί να είσαι αδερφή, όταν μπορείς να είσαι και Φεράρι;

"Ο μικρός Γιάννης επιστρέφει από το σχολείο κλαίγοντας, όταν τον βλέπει η γιαγιά του:

 - Γιατί κλαις; τον ρώτησε.

- Γιατί ο Παύλος με φώναξε αδερφή! Γιαγιά, νομίζεις πως είμαι αδερφή;

- Ω, όχι..., είπε η γιαγιά. Νομίζω ότι είσαι Φεράρι!

- Τι; είπε το αγόρι προσπαθώντας να κατανοήσει τι είχε πει η γιαγιά του. Γιατί νομίζεις ότι είμαι αυτοκίνητο;

- Λοιπόν, εάν εσύ νομίζεις πως επειδή ο Παύλος σε φώναξε "αδερφή" ότι είσαι κιόλας, τότε καλύτερα να πιστέψεις ότι είσαι αυτοκίνητο. Γιατί να είσαι αδερφή, όταν μπορείς να είσαι και Φεράρι;

- Ω!, είπε το παιδί χαρούμενο νιώθοντας αρκετά εφησυχασμένο. Εγώ μπορώ να διαλέξω τι είμαι!"  


           Το παραπάνω κείμενο είναι ενδεικτικό του πόσο μπορεί να επηρεάσουν οι κρίσεις των άλλων την αντίληψη που έχουν τα παιδιά (και όχι μόνο) για τον εαυτό τους. Χρειάζεται, λοιπόν, σύνεση και προσοχή, ώστε να μην τα πληγώνουμε και τραυματίζουμε την υπό διαμόρφωση αυτοεκτίμησή τους. Αλλά το κυριότερο και ουσιαστικότερο που μπορεί να γίνει είναι να διαμορφώσουμε από νωρίς μια ισχυρή αίσθηση αυτοαξίας και αυτοεκτίμησης του παιδιού, ώστε να αντικρούει τα κακεντρεχή σχόλια των άλλων, χωρίς να επηρεάζει δυσμενώς την εικόνα που έχει για τον εαυτό του.

Η ιστορία με τη γιαγιά και το παιδί είναι απόσπασμα
από το βιβλίο "Μπαμπά, μαμά, δάσκαλε αξίζω",
της Δρ. Βίκυς Σίμου.

Διαβάστε επίσης:  

Πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό

Ερωτηματολόγιο ΕΜΔ / Δυσλεξίας – Μέρος Α΄