Μια εκπληκτική αλληγορία για τον παράδεισο και την κόλαση, ικανή να μας κάνει να προβληματιστούμε.
"Ένας ραβίνος είχε μια συζήτηση με τον Κύριο για τον Παράδεισο και την
Κόλαση. "Θα σου δείξω την κόλαση", του είπε ο Κύριος και τον οδήγησε
σε ένα δωμάτιο που είχε στη μέση ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι. Οι
άνθρωποι που κάθονταν γύρω από το τραπέζι ήταν πεινασμένοι και
απελπισμένοι.
Στη μέση του τραπεζιού βρισκόταν ένα τεράστιο καζάνι με
νόστιμο φαγητό που μύριζε τόσο καταπληκτικά, ώστε το στόμα του ραβίνου
γέμισε σάλιο. Όσοι κάθονταν στο τραπέζι, κρατούσαν από ένα κουτάλι με
πολύ μακρύ χέρι. Παρόλο που τα κουτάλια έφταναν ίσα ίσα το καζάνι, τα
χερούλια τους ήταν πιο μακριά απ' τα μπράτσα των ανθρώπων που τα
κρατούσαν: έτσι κανένας τους δεν μπορούσε να φάει, γιατί του ήταν
αδύνατο να φέρει το φαγητό ως τα χείλη του. Ο ραβίνος είδε ότι η
δυστυχία τους ήταν πραγματικά τρομερή.
"Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο", είπε ο Κύριος και μπήκαν σ' ένα
άλλο δωμάτιο, ακριβώς το ίδιο, όπως το πρώτο. Κι εκεί υπήρχε το ίδιο
μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, το ίδιο καζάνι με φαγητό. Oι άνθρωποι εδώ
όπως και οι προηγούμενοι, κρατούσαν τα ίδια κουτάλια με μακριά
χερούλια - εδώ όμως όλοι ήταν καλοφαγωμένοι και παχουλοί, γελούσαν και
συζητούσαν. Ο ραβίνος δεν καταλάβαινε. "Είναι απλό αλλά απαιτεί μια
συγκεκριμένη ικανότητα", είπε ο Κύριος.
"Σ' αυτό το δωμάτιο βλέπεις
έμαθαν να ταϊζουν ο ένας τον άλλο".
Irvin Yalom, "Η μάνα και το νόημα της ζωής",
"Όταν έκλαψε ο Νίτσε"
Τελικά η ευτυχία, ο επίγειος παράδεισος, βρίσκεται στην αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, την αγάπη για τον πλησίον. Άνθρωποι (αλλά και κοινωνίες ολόκληρες) που είναι βυθισμένοι στον ατομικισμό και τον εγωκεντρισμό είναι καταδικασμένοι να υποφέρουν ή να μην απολαμβάνουν τις πραγματικές χαρές. Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στη συνύπαρξη με τους άλλους. Αλλά για να δεχτούμε τον άλλο πρέπει πρώτα να δεχτούμε τον αληθινό εαυτό μας.
Αλήθεια, πόση προσπάθεια απαιτεί αυτό;
Διαβάστε επίσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου